ख्यालि न्हिली

‘रमेश अस्पतालय् लानाच्वंगु दु’— छम्ह पासां मेम्ह पासायात कन ।
‘छु ऽऽऽ ?’— मेम्ह पासा अजू चायाः न्यन— ‘म्हिगः तिनि ला जिं वयात छम्ह बांलाःम्ह ल्यासेलिसे सिनेमा हलय् खनागु ।’
‘अथे जुयाः ला व अस्पतालय् लाःगु । व बांलाःम्ह ल्यासेलिसे फिल्म स्वःवःगु वया कलातं नं खंगु जुयाच्वन का ।’
ह्ह्ह्
भाःत छेँय् वःबलय् थ्व खनाः लय्ताल कि वया आः आः तिनि ब्याहा यानाम्ह कलातं डिनरया निंतिं खा दयेकातःगु जुयाच्वन ।
तर नःगु इलय् वं धाल— ‘थौं खाया सवाः भचा अजीब तायाच्वन ।’
‘छाय् ले ?’ कलाःम्हं नाइक न्यन ।
‘मसिउ । छं थ्व छुं मेगु हे तरिकां दयेकागु ला कि छु ?’
‘न्हापा न्हापा गथे दयेकेगु खः, अथे हे दयेकागु खः । तर खा भचा क्वल अले जिं उकी बरनल भचा इलाबिया ।