ख्यालि न्हिलि

चन्द्रमान छेँया पल्लिइ दनाच्वन । आकाझाकां वयागु मिखा जःलाखःलाया कम्पाउन्डय् जूवन । वं छु खन धाःसां जःलाखःलाया थःगु कम्पाउन्डया जमिनय् गाः छगाः खनातःगु दु अले साभेलं चन्द्रमानया लहिनातःम्ह भौया छ्यनय् दायाः उगु गालय् क्वफायेत सनाच्वंगु दु । थ्व दृश्य खनाः व थारान्हुल । व तुरन्त हे ब्वाँय् ब्वाँय् कुहां वन ।
‘हे … हे … थ्व छु यानागु हां ?’— व चिल्लाय् दन ।
‘जिं जिमि मैनायात गालय् ल्हाकेत्यनागु ।’
जःलाखःलां याउँक लिसः बिल ।
‘तर गालय् ला जिमिम्ह भौ दु नि ।’
‘खः । छंम्ह भौचा दुने जिमि मैना दु ।’
ह्ह्ह्
‘भाइ, थ्व जामुन गथे बिया ?’
‘न्यातका दामं छिं गुलि नयेफु उलि ।’
‘झितकाया ति ।’
ह्ह्ह्
‘छंगु कुसा प्वाः गनाच्वंगु दु ।’
‘जिं सि, जिं हे प्वाः खनागु ।’
‘छाय् ?’
‘वा दित कि मदीनि धकाः सीकेत का ।’