ख्यालि न्हिलि

निम्ह अय्लाःगुलु अय्लाखं कयेकाः वँवं रेलया लिकय् थ्यन । छम्हेसिनं धाल, ‘हे भगवान ! जिं थःगु जीवनय् थुलिमछिं त्वाथः दुगु स्वाहाने गबलें गयागु मदु । गपाय्जक हाकःगु स्वाहानें न्ह्याक्व वंसां थासय् थ्यंगु हे मखु ।’
मेम्ह अय्लाःगुलुं धयाहल, ‘स्वाहाने त्वाथः तक ला ठीक जू । म्वाःल धायेका । तर स्वाहानेय् थहां वनेत ज्वनेगु रेलिंग नं छाय् थपाय्सकं क्वय् तयातःगु जुइ !’
ह्ह्ह्
भाःत ः न्ह्याबलें सुथय् दनेवं दकलय् न्हापां जिं थ्व हे प्रार्थना यायेगु खःकि ‘भगवान छ थेंज्याःम्ह कलाः न्ह्याम्हेसितं दयेमा ।’
कलाः ः (तसकं लय्लय् तातां) ए ! खःला ? छाय् ले अपाय्सकं ।
भाःत ः खः धाथें खः । छाय्धाःसा आखिरय् जि हे छम्ह जक न्ह्याबलें दुःखी जुयाः छाय् च्वँच्वनेगु धकाः का !