ख्यालि न्हिलि

छम्ह मनू सार्वजनिक शौचालयय् वंबलय् छगः अंगलय् त्वाक् त्वाक् याःगु तायेदत ।
‘छाय् हां ?’— वं धाल ।
‘दाइ ।’— लिक्कच्वंगु ट्वाइलेटं सः वल— ‘आम्कन लः दु ला ?’
‘मदु ।’
‘ट्वाइलेट पेपर ?’
‘मदु ।’
‘छिके छुं भ्वं–भिं सां मदु ला ?’
‘मदु ।’
‘छुं पुलांगु चिठी जूसां जिउ ।’
‘अरे भाइ, मदु धासेंलि ला ।’
‘अय्सा थ्व सछि वंगु नोट छपाः पार्टिशन यानातःथासं ज्वनादिसँ । थुकिया चानचुन नोट बियादिसँ ।’
ह्ह्ह्
‘मम्मी ।’— पप्पु स्कुलं छेँय् वयाः धाल— ‘जिमि क्लासटिचरं गबलें नं म्वःल्हुइमखु ।’
‘छं गथे सिल ?’— मांम्ह गजब चायाः न्यन ।
‘थौं क्लासय् वं धयाच्वंगु का ।’— पप्पुं धाल— ‘थौंतक वं अज्याःगु ज्या छुं यानागु मदु, गुगु सकसिगुं न्ह्यःने याये मजिउ ।’