भगवान गन दु ?
रामपुर छगू चिकिचाधंगु गां खः । अन सोनु थः मांलिसे च्वनाच्वंगु दु । सोनुया अबु व मचाबलय् हे सी धुंकल । अथे जुयाः इमि तसकं थाकुक म्वाये मालाच्वंगु दु । वया पासापिनि न्हूगु वसः पुनावइबलय् साःसाःगु नयेगु ज्वनावइबलय् वया नुगः मछिनी । वं छे“य् वनाः थः मांलिसे थःत नं अज्याःगु माल धकाः झगरा याःवनी ।
छन्हु अथे हे झगरा याःवंबलय् वया मां ‘जिं गन कया हये’ धकाः ह्वा“य्ह्वा“य् ख्वल । वं न्यन, “मां झीके ध्यबा छाय् मदुगु ?” मामं धाल, “भगवानं बिउगु खःसा पक्का नं दइ ।” वं न्यन, “भगवान गन दु ले ?” मामं वयागु छ्यनय् पित्तुपीकाः धाल, “जि खनागु ला मदु, तर न्यनागु दु, वयात माले तसकं हे थाकु ।”
सोनुं धाल, “मखु मां, जि कन्हय् हे वयात मालेत पिहां वनेगु जुल ।” मांम्ह ‘ज्यू’ धयाः सुम्क द्यनाछ्वत । कन्हय्कुन्हु सुथय् मांम्ह दनावःबलय् सोनु पिहां वनेत तयार जुयाच्वने धुंकल । थ्व खनाः वया मामं वयात ल“य् नयेगु प्वःचिकाबिल अले नुगः झ्यातुकाः बिदा बिल । सोनु भगवानया नां कयाः यात्राया नितिं पिहां वनाछ्वत ।
व छगू अज्याःगु थासय् थ्यंकः वन गन दक्वं मनूत जानाः तुं छगः दयेकेत सनाच्वंगु दु । वं तीजक वनाः इमिके न्यन, “भगवान, गन नापलाइ ?” इमिसं वयात नागःतुगः यानाः धाल, “भगवान धयाम्ह नं मालेवं लुइ लाकि छु ?”सोनु ननिमवासे सुम्क दनाच्वन । इमिसं वयात धाल, “छं भगवानयात गनं नापलात धाःसा छक्वः न्यनाबिउ रे, थ्व तुंथिइ लः वइ लाकि वइमखु ?”
व अनं भचा उखेर थ्यनेवं ल“य् अजिंगर छम्ह खन । वयात हाचां गायाः वनेफइ थें मच्वन । वं अजिंगरयात धाल, “जितः ल“ छक्वः चिलाबी ला ?”अजिंगरं न्यन, “छ गन वनेत्यनागु ?”
सोनुं धाल, “जि भगवानयात माःवयाम्ह खः । छं सिउला व गन च्वनीगु खः ?
अजिंगरं धाल, “मसिउ, तर व नापलाःसा छक्वः न्यनाबिउ रे, जिगु मिखां गबलय् खंकेफइ धकाः ।”
सोनु दय् धयाः अनं वनाछ्वत ।
भचा उखेथ्यंक थ्यंबलय् ख्वातुगु जंगल थ्यंकः वल । व ततःसलं हालाछ्वत, “हे भगवान ! छ गन दु ?”
तापाकंनिसें छगू सः वल “छाय्
हां … ?”
सोनुं अन वनाः स्वःवंबलय् छगू कुटिइ बुराम्ह साधु छम्ह च्वनाच्वंगु खन । वं सोनुयाके तसकं नायुगु सलं न्यन, “छं छाय् सःतागु दः ?”
सोनुं न्यन, “छि भगवान खः ला ?”
“जि भगवान खःसां मखुसां छंत छाय् माल । छं थ्व धा कि छं छु यानाबीमाल ।”
सोनुं धाल, ‘जिपिं तसकं हे गरीब । जिमिके छुं नं दुगु मखु । जितः नं बांलाःगु वसः, साःसाःगु नसा अले छे“यात मेमेगु नं दक्व चीज माःगु दु ।’
साधुं कचौरा छगः पिकयाः वयात बिल अले धाल, “छंत छु छु माल छं थ्वयाके Ïव“ । छंत धाःधाःगु बस्तु दइ ।”
सोनु उगु कचौरा कयाः थःगु गामय् वनेत पिहां वल ।
द्यः खिउ“या वःगुलिं व छथाय् छे“य् बाय् च्वंवन । वं उगु छे“या छे“थुवाःयात थम्हं भगवानयात माःवनागु ख“ व साधुं कचौरा बियाहःगु ख“ दक्वं कन । चान्हय् जूबलय् छे“थुवालं वयागु प्वलय् च्वंगु कचौरा थम्हं कयाः अथे हे च्वंगु मेगु कचौरा छगः तयाबिल ।
सोनुं कन्हय्कुन्हु छे“य् लिथ्यंकाः थः मांयात सकतां ख“ कन । मामं पूजा यानाः कचौरायाके नयेगु Ïवन, तर उकिं छुं नं पिहां मवः । सोनुं बिचाः यात “व बुरां जक छुं गडबड मयाः ला ।”
व कन्हय् कुन्हु हानं जंगलपाखे स्वयाः वन । व हे ख्वातुगु जंगलय् थ्यंकाः साधुयात वनाः वं धाल, “थ्व कचौरां ला छुं हे पिहां मवः । साधुं न्यन, “छं कचौरा ल“य् गनं पिकया ला कि ?”
“ल“य् लिकयागु दु, पूजा यानाः नयेगु Ïवनाबलय् बिउगु नं दु, जिं नयागु नं दु । बहनी लिबाःगुलिं छथाय् छे“य् जि बाय् च्वनाबलय् छे“थुवाःयात क्यनाः उकिया बारे कनागु नं दु । लिपा छे“य् थ्यंकाः पूजा यानाः Ïवनाबलय् थुकिं छुं हे पिहां मवः ।”
साधुं धाल, “कचौरा व छ बाय् च्वंथाय् हे खुया काल ।
थ्व पालय् जिं छंत कथि निपु बियाछ्वये । व हे कथिं छंगु व कचौरा लित कयाबी ।”
न्हापाया पालय् वं गुगु ख“ न्यने ल्वःमंगु खः, व ख“ वं थ्व पालय् न्यन, “ल“य् जिं छम्ह अजिंगर नापलात, वं मिखां मखं । अनं वयेवने याइपिं ल“जुवाःतय्सं वयात थ्वानावनी । वं गबलय् मिखां खनी ?”
“सर्पया छे“य् अल्याख धन दु, व धन वं दान यानाबिल धाःसा वं मिखां खनावइ ।”
“मेगु ख“, ल“य् छुं छुं ल“जुवाःतय्सं तुं खनाच्वंगु खना । इमिसं न्यनाहःगु का, उकी लः गबलय् वइ धकाः ।”
साधुं धाल, “साहुं थः म्ह्याय्यात ब्याहा यानाबिल कि लः वइ । वं कन्यादान यायेवं हे तुंथिइ लः वइ ।”
थुलि न्यनेवं सोनु साधुयात सुभाय् बियाः अनं लिहां वनाछ्वत ।
बहनी जूबलय् तकया दुने व व हे गामय् थ्यंकः वन गन व म्हिगः बहनी बाय् च्वनावंगु खः । छे“थुवाःयात सोनुं थःगु यात्राया बारे दक्व ख“ कन । छे“थुवाःयाके हानं लोभ दनावल । छुं त्वहः तयाः व सोनुयात दुने छ्वयाबिल अले कथिइ थि जक छु थिल कथिं वयात तारातारा दायाहल ।
छे“थुवालं थःगु गल्ती स्वीकार यानाः सोनुयागु कचौरा लित बिल । सुथ जुइवं सोनु अनं पिहां वल । अनं भचा उखेर वने धुंकाः वं अजिंगरयात नापलात । सोनुं वयात मिखां खंकेगु उपाय कनाबिल ।
अजिंगर धन दक्व लिकयाः सोनुयात बियाबिल । अजिंगरं मिखां खन । अनं व साहुयाथाय् वन । अन वं तुंथिइ लः वयेकेगु उपाय कन । साहुं धाल, “छ ति भिंम्ह मिजं सु दइ ?” अले वं कन्हय्कुन्हु हे वया म्ह्याय्या ब्याहा सोनुलिसे यानाबिल । वयागु कन्यादान यायेवं हे तुंथिइ लःया मुहान तज्यानावल । सोनु आः कलाः धन–सम्पति व जादुगरी कचौरा ज्वनाः छे“य् लिहां वन । आः सोनु व वया मांया जीवन सुखं न्ह्यानावन ।
LEAVE YOUR COMMENTS