ख्यालि न्हिलि

ह्वान्तांचित वया छम्ह पासां फार्म हाउसय् ‘ड्रिंक डिनर’ या निंतिं सःतातल । बाचा तक नये–त्वनेगु ज्या जुयांच्वन । बाचा जायेकाः ह्वान्तां लिहां वनेत्यंबलय् पिने कां थें खिउँसे च्वं धकाः वया पासां वयात टर्च छप्वाः च्याका हुँ धकाः बिल ।
ह्वान्तां लिहां वल ।
छघौत्या लिपा फार्म हाउसय् सुनानं खापा ध्यां ध्यां याःथें च्वन ।
‘सु हां ?’— फार्म हाउसया मालिकं दुनें न्यनाहल ।
‘जि !’— पिनें ह्वान्तांचां धयाछ्वत— ‘छंगु टर्च लित बिउ वयागु का । थ्व जितः माःगु हे मजुल । जि ला थ्व च्याके म्वायेक हे छेँय् थ्यन ।
ह्ह्ह्
वेटरया सर्भिस खनाः तंचाःम्ह गाहाकि ः ‘वेटर, छ ला सुं जनावरयात सर्भ यायेत नं लायक मजूम्ह लात ।
वेटर ः कुतः ला जिं एकदम हे यानाच्वनागु दु, सर !’