ख्यालि न्हिलि

छम्ह मिसामचा थःगु छेँया बार्दलिइ फ्यतुनाः थःथाय् लहिनातःम्ह खिचालिसे म्हिताच्वन । आकाझाकां वया दाजु दुने थःगु क्वथाय् च्वनाः ततसलं म्येँ हालाहल । उलि जुइवं खिचां ह्वाउँह्वाउँ उइगु शुरु यात । मिसामचां गबाय्त व खिचायात सुम्क तयेत स्वयाच्वनं नं खिचा सुम्क च्वंगु हे मखु । अले कायल जुयाः वं थः दाजुयात सःताछ्वत ।

‘छाय् हां ?’— दाजुम्हं म्येँ हालेगु पलख दिनाः न्यनाहल ।

‘छं अज्याःगु म्येँ हाले मसःला, गुगु कि थ्व खिचाःं हाले मसःगु खः ?’

ह्ह्ह्

नकतिनि इहिपा जूम्ह ल्यासे— ‘नयेगुली गुगु निता तसकं वेस चीज जिं दयेकेगु खः उकीमध्ये छता भान्ता तरकारि खःसा मेता खीर खः ।

भाःतम्ह ः थ्व नितामध्ये गुगुपती चीज खः ?

ह्ह्ह्

‘अय् बाउचा, न्हासय् छाय् पतिनं कुतिकुति यानाच्वनागु ?’

‘छाय्कि जिगु म्ये न्हासय् तक मथ्यं ।’