नाल मदुम्ह सल

वं खन कि अफिसया निंतिं तयार जुयाच्वँच्वं व प्यपां ल्हाःतुतिं चुयाः न्ह्याःवन । तयार जुइ धुंकाः व छेँय्न पिहां वल । सतकय् जक छु थ्यन, व सलय् हिलावन ।थः थेंज्याःम्ह हे साधारण कदकाठीयाम्ह पालापाला थीक हाकुम्ह सलय् । मां, अबु, कलाः व मस्त सकलें वयागु गःपतं निसें जन्हुफातय् तक गयाच्वंगु दु । वं थ्व छु जूगु धकाः थुइके न्हयः हे ‘सताक्’ धायेक कोर्दा वयागु खम्पाय् लात – ‘लिबाये धुंकल, ब्वाँय् हुँ… ।’

वं ब्वाँय् वनेगु शुरु यात….. ठकाठक…ठकाठक…ठकाठक…ठकाठक… ।
‘अझ ब्वाँय्, अझ ब्वाँय् नु…. ।’ मनूत हाल ।
व झन ब्वाँय् वन, इपांथिपां मदयेक ।भचा जायेकाः वं खन कि व थःगु अफिसया न्ह्यःने थ्यने धुंकूगु दु । ब्वाँय् ब्वाँय् व लिफ्टय् थ्यंकःवन । लिफ्टं फ्लोरय् अले फ्लोरं सीटय् । व थःगु सीटय् छिंक छकः फ्यतुइ लाःगु हे मखुनि, न्हापा हे गयावयाच्वंपिं छेँजःपिंत लिउने घ्वानाः बोस वयागु गःपतय् यगाः वल ।

‘थ्व सीटय् फ्यतुनाः आराम कायेगु ई मखु, ज्याय् घोटय् जुइगु ई खः मूर्ख । का ब्वाँय् हुँ… ।’ वयागु खम्पाय् कोर्दा मुइकाः व न्हाय्पनय् लिक्क वयाः हाल ।वं तुरुन्त ब्वाँय् वनेगु शुरु यात – थुगु फाइलं उगु फाइल तक, उगु फाइलं उगु फाइल तक …. मदिक्क…. अले ब्वाँय् वनांच्वन अबलय् तक गबलय् कि व थःगु सीटय् हे चातुवाः मवं, पूवंक हे न्यलाः ।

आकाझाकां वयागु टेबुलय् तयातःगु फोनया घन्टि न्यात– टिं«ग–टिं«ग–टिं«ग–टिं«ग… ।
वं मिखा कन । ल्हाः न्ह्याकाः छ्यं फुसय् च्वंगु अलार्म पिसयात बन्द यानाबिल अले तप्यंक फ्यतुत । लिक्वय् वया मां फ्यतुनाच्वंगु जुयाच्वन ।‘नमस्ते मां ।’ मिखा ब्वब्वस्यानाः मांयात व सुथसिया नमस्ते यात ।

‘जय जुइमा !’– मामं धाल – ‘छंगु जातः म्हिगः पण्डितजीयात क्यनागु । ग्रहदशा भिंकेत छं हाकुम्ह सलया नालं दयेकातःगु अंगू थःगु जव ल्हाःया पतिनय् न्ह्याये माली ।’मांया खँय् वं छुं धयामच्वं ।

‘बजारय् यक्वसिनं नाल मी हः ।’ – मामं धयायंकल – ‘तर व सक्कलि खः मखु धायेमफु । द्वहंयागु, म्येय्यागु न्ह्याम्हेसिगु तुतियागु नं जुइफु ।…. जि थ्व धायेत वयागु खः कि निम्हप्यम्ह म्हसिउपिं मनूतय्त धयाः हाकुम्ह सल माला स्व, सक्कलि नाल लुइकेत ।’

‘नालय् आः सुनां ध्यबा खर्च यानाच्वनी मां !’ मांया खँय् वं ग्याःगु सलं भुनुभुनु हाल, ‘कोर्दाया बलं हे आः ला मालिकतय्सं नाल मतासे हे सलतय्त ज्ययेकाच्वंगु दु… ।’
थथे धाधां थःगु निपां तुति फांगां पित हयाः वं माया न्ह्यःने चकंकाबिल, ‘का स्व !’

(डा. बलराम अग्रवाल )