
सोफाय् द्यनाच्वंम्ह काययात मामं चप्पलं दादां धाल— गुलि धायेगु छंत कि सोफा धइगु द्यनेगु निंतिं मखु, फ्यतुइगु निंतिं खः धकाः !
‘अथे खःसा चप्पल नं ला’—कायं धाल— ‘तुतिइ न्ह्यायेत खःनि, दायेत ला मखुनि सा !’
ह्ह्ह्
कलाः धइपिं निगू कथंया दइ । छगूकथंया कलाःपिं इपिं खः, गुम्हेसिनं थः भाःतया खँ न्यनी, वयागु विचाःयात थुइकी, प्रेमपूर्वक, लज्जास्पद धंगं प्रस्तुति जुइ, छुं कथंया नं माग तइमखु, थःला तं चाइगु ख हे मखु, भाःतं तमं ब्वः बिउसां न्हिला हे च्वनी
अले मेगु कथंया कलाः — गुपिं सकसिकें हे दइ ।
ह्ह्ह्
स्कुल वने त्ययेकाः मस्तय् गुगु छ्यं स्याइगु, प्वाः स्याइगु ल्वय् दु । उकिया वासः यायेगु उपचार विधि संसारया सुं नं डाक्टरयाके मदु, वश्वास यानादिसँ ।
LEAVE YOUR COMMENTS