ख्यालि न्हिली

कलेजय् ब्वनीम्ह छम्ह मिसामचां छन्हु छेँय् वयाः ख्वख्वं थः मांयात थः प्वाथय् दुगु खँ कन । मामं खूब धैर्य तयाः वयागु खँ न्यन, अले म्भी जुयाः धाल, ‘मैं, थ्व खँ छं छिमि बाःयात कनेमते, मखुसा वं छंगु गःपः म्वय्हिलाबी । छिमि सुं पासापिंत नं कनेमते, मखुसा इमिसं थ्व खँ शहरय् बय् बय् हे यानाबी । छिमि दाजुयात नं धायेमते, मखुसा वं वनाः व मिजंयात स्याना हे बी । गुम्हेसिनं छंगु थ्व दशा याःगु खः । थुल मखुला ?’
‘थुल मां, तर छं थःगु खँ छुं धायेगु मदुगु ला ?’
‘मदु’ मामं ताःहाकय्क झसुका तल, अले धाल, ‘छाय्कि जि ला आः हे लिक्कच्वंगु क्वथाय् वनाः स्वतिपाँय् तयाः सिनावने त्यल ।’
ह्ह्ह्
मैंचा ह्वाँय् ह्वाँय् ख्वयाच्वंगु खनां मामं न्यन, ‘छाय् ख्वयागु ?’
‘दाइचा जिगु कतांमरि तछ्यानाबिल’ लिसः वल ।
‘गथे यानाः ? गथे यानाः तछ्यागु ? , जिं कतांमरिं वयागु छ्यनय् छ्यानाबियागु का ।

सम्बन्धित बुखँ

LEAVE YOUR COMMENTS